Rekonstrukcja kości w implantologii

Zabiegi rekonstrukcyjne dokonały rewolucji w implantologii. Są to zabiegi mające kluczową rolę w sukcesie leczenia, gdyż odtwarzając odpowiednie podłoże kostne do wszczepienia implantów zapewniają długotrwały efekt leczenia zarówno pod względem funkcjonalnym jak i estetycznym. Są to następujące zabiegi:

Ubytek kostny dotychczas powodował negatywne skutki w budowie i funkcjonowaniu szczęki i żuchwy. Często również ograniczał lub uniemożliwiał wszczepienie implantów. Jednak ogromny postęp w chirurgii stomatologicznej i szczękowo-twarzowej pozwolił na opracowanie procedur zabiegów Sterowanej Regeneracji Kości i Tkanek. Pozwalają one na odbudowę tkanki kostnej u osób, u których doszło do jej zaniku. Dzięki temu możliwe staje się zastosowanie implantów stomatologicznych u znacznie szerszej grupy pacjentów. Sterowana Regeneracja Kości i Tkanek stając się częścią standardowego postępowania w leczeniu ubytków kości przyczynia się do rozwoju nowoczesnej implantologii stomatologicznej. Obecnie regeneracja kości staje się niezbędna w 60% przypadków wszystkich zabiegów z zakresu implantologii.

W skrócie jest to umieszczenie w rekonstruowanej okolicy materiału kościozastępczego oraz pokrycie go specjalną błoną zaporową. Dzięki błonie zaporowej regenerowany obszar jest chroniony przed wrastaniem tkanek miękkich. Po kilku miesiącach materiał kościozastępczy ulega przebudowie na pełnowartościową, własną tkankę kostną pacjenta, w którą bez obaw można wprowadzić implanty stomatologiczne. Materiał kościozastępczy pełni w tym procesie funkcje matrycy (swoistego „rusztowania”) dla regeneracji kostnej i procesu przebudowy kości własnej pacjenta.

W rekonstrukcji kości mamy do wyboru wiele różnych materiałów:

Udowodnione działanie i bezpieczeństwo to z pewnością jedne z najważniejszych kryteriów. Należy więc wybierać materiały, które posiadają najwięcej długoletnich publikacji naukowych dowodzących ich skuteczności klinicznej.

W przypadku braku zębów w odcinku bocznym szczęki dochodzi do zaniku kości szczęki i obniżenia dna zatoki szczękowej, co uniemożliwia wszczepienie implantów. Zabieg polega na precyzyjnym uniesieniu błony śluzowej zatoki szczękowej i zaaplikowaniu w to miejsce preparatu kościozastępczego, co w konsekwencji doprowadza do otworzenia brakującej objętości kości.

Zabieg wykonuje się dwiema metodami:

Metoda otwarta

Zabieg poprzedzający wszczepienie implantów, zwłaszcza w przypadku trudnych warunków anatomicznych w bocznych bezzębnych rejonach szczęki. Technika wskazana przy dużym zaniku wyrostka zębodołowego szczęki i znacznej ekspansji zatoki szczękowej. Trudności te polegają w dużym uproszczeniu na braku wystarczającej ilości kości wyrostka zębodołowego szczęki, w którym można by umieścić implanty i na nich odbudować utracone zęby. Dzieje się tak najczęściej na skutek następujących czynników:

Pierwsze zabiegi podniesienia dna zatoki szczękowej wykonano w połowie lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku. Obecnie jest to rutynowe postępowanie.

Metoda zamknięta

Wskazana przy nieznacznym zaniku wyrostka zębodołowego szczęki. Zaletą tej metody jest mniejsza inwazyjność i prostota zabiegu. Czas trwania zabiegu jest znacznie krótszy, nie wymaga szerokiego odsłonięcia operowanej okolicy.
W przeciwieństwie do zabiegu podnoszenia dna zatoki szczękowej metodą otwartą, gdzie wszystko jest wykonywane pod kontrolą wzroku, metoda zamknięta ma pewne ograniczenia. Największym ograniczeniem tej metody jest brak kontroli wzrokowej podczas zabiegu, przez to istnieje większe ryzyko perforacji błony wyścielającej zatokę szczękową. Ponadto ograniczona również jest wysokość podniesienia dna zatoki szczękowej.

Przeszczep bloków kostnych

W przypadkach skrajnego zaniku kości zarówno w żuchwie jak i szczęce stosuje się przeszczep bloków kostnych. Przeszczep kości można z dowolnego miejsca, w którym ewentualny brak nie będzie negatywnie rzutował na zdrowie czy funkcję danej części ciała. Zazwyczaj przeszczep jest pobrany z okolicy bródki lub kąta żuchwy. Następnie przeszczep ten jest ustabilizowany za pomocą tytanowych śrub. Po okresie 4 miesięcy dochodzi do zrostu przeszczepu z podłożem kostnym. Po ocenie radiologicznej przeszczepu i stwierdzenia prawidłowego zrostu przeszczepu z podłożem kostnym, przystępuje się do wszczepienia implantów.

Przeszczep pierścieniowy kości według prof. Giesenhagena (BONE RING BLOCK TECHNIGUE)

Przeszczep pierścieniowy kości jest metodą z wyboru w przypadkach zaniku kości wyrostka zębodołowego zarówno w wymiarze poziomym jak i pionowym. Polega ona na rekonstrukcji kości w postaci 3D. Przeszczep najczęściej jest pobrany z okolicy bródki. Zaletą tej metody jest skrócenie czasu leczenia, gdyż przeszczep ten jest przymocowany do podłoża kostnego za pomocą implantu. Na podstawie statystek naszej kliniki, odtworzenie kości przeszczepem pierścieniowym daje bardzo wysoki odsetek powodzenia sięgający 98%.

Po utracie zęba następuje fizjologiczny zanik kości wyrostka zębodołowego. Niedostateczna wysokość i szerokość kości bywa ograniczeniem do wszczepienia implantów zębowych. W takich przypadkach konieczna jest wcześniejsza odbudowa utraconej tkanki kostnej.

Rozszczepienie kości ma zastosowanie w w przypadkach niedostatecznej szerokości wyrostka zębodołowego , przy jego zadowalającej wysokości.

Rozszczepione blaszki kostne stwarzają przestrzeń umożliwiającą utworzenie między nimi stabilnego łoża dla implantu. Uzupełnieniem tej techniki zabiegowej jest zastosowanie preparatu Bio-Oss i wiórów kostnych umieszczanych w szczelinie, którą tworzymy po rozszczepie kości. Metoda rozszczepu kości pozwala określić zakres i jakość rozbudowy utraconej kości. Bardzo pomocna dla tej metody jest technika piezochirurgiczna. Dzięki jej zastosowaniu, traumatyzacja tkanki kostnej podczas cięcia jest minimalna w porównaniu do tradycyjnych metod zastosowanych w chirurgii rekonstrukcyjnej kości.

Osteodystrakcja polega na nacięciu lub wycięciu bloczka kostnego w miejscu ubytku kości i następnie za pomocą dystraktora na bardzo powolnym stopniowym rozciąganiu kości . Podczas tego procesu dochodzi do odtworzenia tkanki kostnej w miejsjcu ubytku kości oraz przebudowy i rozrostu otaczających tkanek miękkich.

Osteodystrakcja przebiega w czterech etapach:

Osteodystrakcja umożliwia wszczepienie implantów w przypadkach znacznego zaniku kości, poprzez tworzenie nowej kości w sposób szybki i ukierunkowany, z jednoczesnym rozrostem tkanek miękkich. Po 3 miesiącach od zakończenia leczenia przy użyciu dystraktora można przystąpić do wszczepienia implantów.